En dan dacht je alles gehad te hebben…

Afgelopen woensdag kwam ik thuis van een day at the office. Op de deurmat lag een enveloppe van het Centraal Justitieel Incasso Bureau. De rekening was eventjes 166 euro. Ik schrok mij wild. Eenmaal de brief verder opengeslagen bleek het te gaan om rijden door een rood licht op/aan de Pres. Kennedylaan te ‘s-Gravenhage op 8 juli 2010.

Dat was toch echt onmogelijk want wij zaten van 24 juni tot en met 15 juli in Orlando, Florida.

Raym was inmiddels ook thuisgekomen en besloot met de politie Haaglanden te bellen. Daar kregen wij al te horen dat er geen foto was maar dat er een Proces Verbaal was opgemaakt. De volgende dag konden we nogmaals bellen voor meer info. Daarna belde ik met het bedrijf waar wij onze auto hadden achtergelaten. Het hele verhaal kon ik mailen maar vreemd vonden ze het wel.

Donderdagmorgen weer gebeld. Voor ons was echt van belang wat de kleur van de auto was die op het PV stond want wij hebben een kleur auto die nou niet bepaald doorsnee is. En zoals mijn gevoel al aangaf was het toch echt onze auto. Inmiddels hadden we ook ontdekt dat er zo’n 1000 kilometer met de auto was gereden in die periode.

Om een lang verhaal kort te maken hebben wij het bedrijf (het bedrijf waar wij de overeenkomst hebben gesloten voor de Valet Parking) aansprakelijk gesteld voor de overtreding, het gebruik van onze auto zonder onze toestemming, misbruik van ons vertrouwen, het tot eigendom beschouwen van onze auto tijdens onze vakantie en de emotionele schade die uit deze zaak ons aangedaan wordt.

Naam van het bedrijf waar wij de Valet Parking hebben geboekt kan ik nu nog niet noemen daar wij hun een aantal dagen geleden aansprakelijk hebben gesteld en nog niet hun aanbieding hebben mogen ontvangen.

WORDT VERVOLGD.

De terugreis

Vanmorgen zijn we op tijd weggereden in de richting van Tampa Airport. Onderweg nog even een broodje Subway gehaald. Op tijd kwamen we aan op de luchthaven en alles liep op dat moment nog voorspoedig. Maar omdat we deze reis al voldoende tegenslag hadden gehad (vertraging heenweg, week ziek enz enz) hadden we nog niet het vertrouwen dat alles 100 % goed zou verlopen. Dat bleek uiteindelijk zo te zijn.

Op het juiste tijdstip zaten we in het vliegtuig echter kregen we vlak voor vertrek te horen dat er door het weer maar 1 vertrek en aankomstbaan beschikbaar was. Om een lang verhaal kort te houden kwam het uiteindelijk op 1,5 uur zitten wachten in het vliegtuig.

Voor ons zorgde dat ook weer voor de nodige stress want we hadden precies 1,5 uur op Washington. Eenmaal aangekomen op Washington hebben we de longen uit ons lijf gerend en eenmaal in het toestel sloten de deuren al vrij snel.

Eindelijk naar huis. Na de bekende maaltijden bleken de tv schermen allen slecht te werken en zijn we maar gaan slapen. Boven Ierland werd ik als eerste wakker en heb ik met Raym geruild van plek om de inmiddels wakker geworden Caithlyn te vermaken. De landing verliep voorspoedig en de rij voor de douane was mega lang. Bij het wachten op de koffers hebben we de Valet Parking gebeld.

Thuis ben ik gelijk mijn bedje ingekropen en is Raym de vogels gaan halen en de eerste boodschappen gehaald. S’avonds hebben we lekker chinees gehaald.

Eindconclusie: Met Orlando hebben we het nu wel gehad. De spanning is verdwenen en het voelt als gewoon. Fort Meyers Beach is een aanrader en daar gaan we zekers nog eens heen maar we zijn het met elkaar eens dat we meer willen zien van de USA.